Java, Lombok en Gili Air

Hallo allemaal,

Nue schrijf ik vanuit een internetcafe op het eilandje Gili Air. Het kan zijn dat ik wat fouten maak in mijn spelling omdat de computer niet zo makkelijk typt en ik dus makkelijk bepaalde toetsen oversla of juist te veel aanraak...

Mijn laatste verslag was vanuit Yogyakarta(even makkelijker gezegd Yogya).
In eerste instantie wist ik niet of ik daar wilde blijven zolang als ik van plan was omdat ik het idee had dat ik niet veel mensen zou ontmoeten en ik had niet zoveel zin om 4 dagen alleen alles te gaan bezoeken. Ook omdat dit simpelweg meer geld kost en omdat het niet zo gezellig is om overal alleen naar toe te moeten. De dag na dat ik het vorige verslag schreef(dit is alweer 2 weken geleden, de tijd vliegt voorbij!) ontmoette ik Laura en Kathryn. Een duits en engels meisje, hele leuke meiden. We besloten om samen naar de zonsopgang te gaan kijken bij de tempels. De namen van de tempels zijn erg moeilijk maar het waren beiden onderdeel van het unesco werelderfgoed. Ontzettend mooi, echt prachtige tempels, en zeker omdat ik wist dat ze zo oud waren. Oude dingen hebben toch altijd iets magisch! Het was heel gezellig (ook vermoeiend omdat we om 03:00 waren opgestaan) maar ook wel een beetje toeristisch. Iedereen stoptte ons weer om met ze op de foto te gaan waardoor we inmiddels al een fotoboek vol kunnen stoppen met blije indonesische mensen. Soms heb ik het idee dat ze een foto maken om te laten zien dat ze westerse vrienden hebben. Hoorde ook van een jongen dat meisjes met hem op de foto wilden en vervolgens op facebook zeiden dat ze verkering hadden met een westerse man! Kan ik eigenlijk wel om lachen. Na de tempels besloten we om maar rustig aan te doen de rest van de dag omdat we zo vroeg waren opgestaan en al 8 uur lang tempels hadden bekeken.
De dag erna besloten we om naar de 'Mall' te gaan als echte slechte westerlingen. we wilden allemaal shoppen. Het was eigenlijk, hoe slecht het ook was, heerlijk om een dagje te doen. Gewoon lekker winkels afstruinen en je een keer niet een vieze backpacker voelen. En ja, typisch ik, ik kocht weer eens 3 jurkjes. Ik had hierdoor te veel jurkjes in mijn backpack dus besloot ik 2 jurkjes te dumpen die ik had meegenomen vanuit Nederland.

De dag erna, op Woensdag 23 september na afscheid te nemen van de twee meiden,ging ik op weg naar Mount Bromo(google het maar eens), een prachtige vulkaan. De eerste dag werd ons verteld dat we ongeveer 12 uur in de auto zouden zitten. Dit werden er ongeveer 16 en de auto was eigenlijk te krap voor het aantal mensen wat mee moest. Dit resulteerde in een pijnlijke rug en benen en een gezellig ritje krap gedrukt tegen een Spaans meisje. Aida(het Spaanse meisje) bleek heel leuk te zijn en de rest van de groep die meeging ook. Aida en ik waren de enige die niet als een stelletje reiste maar dat maakte eigenlijk niks uit. Aangekomen op mount Bromo werden we in een bergdorp in een (verschrikkelijk koud) hostel gedumpt waar we 3 uur slaap hadden voordat we moesten opstaan om de zonsopgang te gaan bekijken op de berg. Het was 4 graden op de berg, dus een heel ander gevoel dan de weken ervoor. Het uitzicht was prachtig, maar voor mij doen veel en veel te toerisitsch met irritante japanners die alleen maar door hun camera keken en geen weg vrij maakte voor andere mensen.
Daarna begonnen we met het beklimmen van de vulkaan. Opzich was dit niet eens zo heel moeilijk(een uurtje) maar ik merkte al snel genoeg ddat ik geen conditie heb en ook nog eens last heb van astmatische bronchitis want toen ik de top bereikte was ik aan het piepen en kon ik amper ademen door de rook van de vulkaan. Weer beneden was ik zo trots op mezelf dat ik dit deed(oke ik ben een beetje een mietje) en dat ik niet neer was gevallen en was ik zo blij met het uitzicht en blij met het feit dat ik hier mocht zijn dat ik tranen in mijn ogen kreeg!
terug gekkomen in het hotel werden we weer verder vervoerd naar volgende bestemming: Ijen crater. Na weer een hele dag in de minivan te hebben gezeten kwamen we in een ander bergdorp terecht, dit keer minder vol met mensen. Na een paar uur slaap werden we weer gewekt om de zonsopgang te gaan bekijken bij ijen. Ijen is 1,5 uur heen en 1,5 uur terug wandelen. Ik besloot na ongeveer 45 minuten om niet verder te wandelen omdat de geur van fosfor(noem je dat zo?) te sterk werd en ik last kreeg van mijn ademhaling. Op aanraden van mijn eveneens astmatische vader had ik dan ook besloten dat het niet verstandig was om naar de top te gaan omdat iedereen zei dat je een masker moest dragen vanwege de gassen en de rook. Aida kwam ik tegen op de berg(ze was wel naar boven geklommen) en ze zei dat het goed was dat ik het niet deed omdat zelfs zij last kreeg van haar ademhalling.
Het was inmiddels vrijdag(en we waren allemaal kapot) en we werden allemaal richting bali gebracht(dus weer lang in auto). Nadat Aida en ik dachten dat we deze autorit niet zouden overleven(we zaten voorin en de chauffeur reed als een kip zonder kop) kwamen we aan op bali. We sliepen twee nachten in Seminyak. Ik vond Seminyak niet geweldig. super toeristisch en heel erg verwesterd. Heel veel rijke mensen en dure winkels.... nee dit is niet de reden dat ik naar indonesie ben gekomen!

Lombok:

Ik besloot verder te reizen naar Lombok. Laura was daar inmiddels ook, ze verbleef in Kuta in Lombok, dus besloot ik ook naar Kuta te gaan. Kuta is een klein stadje met veel toeristen maar wel rustig. Ik vond het er leuk maar wel vervelend dat ik weinig kon doen omdat ik geen scooter had. In kuta ontmoette ik Charlie en Lynn, een Engelse en een Schotse(die in Amerika woont). Hele leuke meiden(al waren ze wel wat ouder dan ik maar dat maakt het alleen maar interessant) waar ik een dagje mee rond lombok ben gaan touren. We reden naar een weversdorpje. watervallen, hadden de ergste lunch ooit en ik kwam erachter dat alle katten geen staart meer hebben omdat ze dan niet meer naar de hemel kunnen en mensen hier willen niet dat katten naar de hemel gaan. Dit laatste is bizar maar dit zijn wel meer dingen hier. Zo is het ook bizar dat er kinderen van 5 jaar om 12 uur savonds nog over straat lopenn om armbandjes te verkopen en hiervan 80 procent moeten afstaan aan hun ' baas'.

Na Kuta besloten Laura en ik naar Gili Air te gaan.

Gili Air:

Eigenlijk is mijn alinea over Gili Air niet lang. het enige wat ik tot nu toe hier heb gedaan(en ik ben hier sinds woensdag) is luieren op het eiland en veel gegeten. In Indonesie lijken ze heel erg van oreo te houden(heel azie trouwens) en verkopen dan ook heel veel verschillende soorten oreo. Ik heb de beste ontdekking ooit gedaan: double stuffed oreo. Het witte is hierin 2 keer zo dik!! Alleen is deze verslaving niet zo goed voor me haha! Laura en ik sliepen eerst 2 nachten in een hostel(die hier allemaal best prijzig zijn) waarna we gisteren naar een hotel zijn verplaatst(goedkoper pp!) met zwembad, eigen handdoeken en badkamer, pal aan het strand en een geweldig onbeperkt ontbijt.... ik voel me ineens geen backpacker meer... Vandaag is laura duiken(ze heeft al haar advanced dus kan gewoon een duik doen) terwijl ik hier in een internet cafe zit. Ik wil leren duiken maar dit ga ik in ko tao doen in mijn laatste week in Thailand omdat het daar mooier is schijnbaar en thailand het goedkoopste is wat dat betreft.
Morgen ga ik Aida ontmoeten in Gili Trawangan (Gili T) waar ik van plan ben om wat meer te gaan feesten aangezien Gili T meer geschikt daarvoor is. Aida en ik vonden dat we dit wel nodig hadden na alle uren samen in de bus naar mount bromo. Het is hier daadwerkelijk een paradijs(er rijden hier geen autos of brommers,alleen paarden en fietsen) en binnen een uur heb je het hele eiland gezien... Ik zou hier wel weken kunnen blijven, zo relaxed!! De tijd gaat zo snel voorbij. Ik ben alweer 6 weken onderweg, en over 1,5 week verlaat ik indonesie alweer...

Tot snel allemaal:) ik probeer snel weer te schrijven!

Liefs en zonnige groetjes vanuit een paradijse,

Anne